Rozdział 36

Jocelyn wróciła do domu. Tak jak się obawiała Luke nie spał. Siedział w kuchni i na dźwięk otwiera i zamykania okna wszedł do pokoju, w którym byłam. Znalazł mnie w pozie przechodzenia przez okno.

- Jaka matka taka córka.- powiedział ewidentnie zły Luke.

Weszłam i bez słowa podeszła do szafy i zaczęłam zdejmować strój bojowy. Schowałam lekarstwo do Jace’a w stroju tak aby Luke nie zobaczył.

- Poszłam się przejść  -powiedziałam – Pomyśleć.

Luke przeszywał mnie wzrokiem, ale po chwili powiedział.

- I co wymyśliłaś?

Może jej nie przejrzał. Musi to zrobić. Musi skłamać.

- Że to próba samobójcza. – skwitowała – Nie spotkam się z nim, ale musimy się dowiedzieć, gdzie ona jest.

Luke lekko się uśmiechnął i podszedł do Jocelyn. Objął ją w ramiona i mocno ściskał. Wplątał rękę w jej włosy i szeptał wyznania miłości do jej ucha. Po chwili przeobraziło się to w coś więcej. Zaczęli się całować, lecz Jocelyn była daleko duszą w tym momencie. Pierwsza przerwała i wypełznęła z jego ramion.

- Musimy znaleźć Clary. – powiedziała – Idę spotkać się z Magnusem.

- Jocelyn! – krzyknął Luke jak byłam w drzwiach do wyjścia.

Stanęłam i obejrzałam się przez ramię. Miał w ręce miecz.

- Pójdę do Maryse. – powiedział –Może Logan może coś zrobić.

Przytaknęłam i razem ruszyliśmy w stronę Gard.

***

Simon słuchał planu Isabelle i się poważnie zastanawiał, dlaczego ona nie pisze filmów. Idealnie nadałby się to tego. Tak jak przeczuwał plan to kolejna próba samobójcza. Entuzjazm dziewczyny w ogóle nie przygasł, gdy Simon mówił, że nie ma mowy na zrealizowanie go. Zaczęła szybciej chodzić od jednej ściany do drugiej. Dalej wymachiwała nożykiem w ręce i było w tym widać jej doświadczenie we władaniu bronią.

- Isabelle.. Czy ty do końca zwariowałaś? – spytał oburzony – Zginiemy wszyscy zanim zakończymy tą misję! – mówiąc słowo misję zaintepretował rękami znak cudzysłowia.

- Czemu? – Zdziwiła się Isabelle – Możemy go wykonać.

- I zginąć przy okazji. – podkreślił Simon.

- Chodźmy do Magnusa. – powiedziała – Musimy z nim porozmawiać.

Simon zaczął wstawać z ziemi. Gdy był na równym nogach tracił równowagę. Dziewczyna w ostatniej chwili uratowała go o upadku. Krzyczała jego imię i spojrzała mu w oczy.

- Simon! Potrzebujesz krwi! – krzyknęła.

Przyłożyła nadgarstek do jego ust, ale zamiast się wgryźć , odwrócił głowę. Isabelle powoli opuściła go na ziemię, wyjęła nożyk, który niedawno miała w rękach. Szybko podcięła sobie żyły. Krew wypływała szybko. Przyłożyła nadgarstek Simonowi do ust i lekko w pchała. Chłopak swoją dłonią przyciągnął jeszcze bardziej jej rękę i zaczął ssać. Nie potrafił się oderwać od tej krwi. Ostatnich siły kopnął dziewczynę, aby oderwać ją od siebie. Spojrzała na nią. Leżała kawałek dalej i się nie poruszała.

- Isabelle.. – powiedział przestraszony Simon.

Nie zareagowała na jego słowa. Simon podbiegł do niej i zaczął lekko potrząsać.

- Isabelle! – krzyczał.

Żadnej reakcji. Pojedyncze łzy spływały po jego policzkach. Przytulił ją do swojej piersi i poruszał się rytmicznie w przód i w tył.

- Nie mogłem cię zabić Isabelle..- mówił – Isabelle nie zostawiaj mnie.. – szlochał – Kocham cię.

Simon usłyszał śmiech dzieci. Wyszedł zaułka i zobaczył dzieci z instytutu. Podbiegł do najstarszego chłopca.

- Markus tak? – przytaknął – Proszę pomóż mi.

Podążył za mną do zaułka. Kazał zaczekać swojej rodzinie na niego i nie wchodzić z nim i wampirem. Chłopak zdziwił się widokiem Isabelle umierającej.

- Narysuj jej runę. – prosił Simon – błagam cię.

Chłopak zareagował momentalnie. Wyciągnął stelle i na wysokości ramienia zaczął rysować iratze. Potem poczekał z Simonem dopóki dziewczyna się nie obudzi.

- Simon. – mruknęła – To nie pomoże.

Objął ją i przytulił.

- Pomoże Izzy.. Nie mogę cię stracić.

Ledwo jeszcze otwiera oczy i coraz głębiej oddychała.

- Potrzebuję Magnusa. – powiedziała.

Potem straciła przytomność.

Markus narysował jeszcze kilka iratze, lecz nie odzyskała przytomności.

***

Magnus trzymał dłoń na dłoni Alec’a i kreślił na nich kształt serca kciukiem. Od czasu do czasu przemywał jego twarz mokrą ścierką i za każdym razem składam troskliwy pocałunek na ustach kochanka. Wpatrywał się jak kroplówka wpływa do żył jego partnera. Nagle za sobą usłyszał kobietę.

- Jocelyn. – rozpoznał.

Nie odezwała się. Podeszła do niego i usiadła obok niego. Spojrzała na Alec’a. Wyglądał tak niewinnie. Był strasznie podobny do ojca, ale tylko wyglądowo.

- Potrzebuję twojej pomocy. – powiedziała.

- Jak każdy. - skwitował –  Ale widzisz.. na razie jestem w emocjonalnie rozsypce i nikomu jej nie udzielam.

Spojrzała na niego, a potem dla splecione ich dłonie, a potem wróciła do twarzy Magnusa. Teraz dostrzegła rozmazany makijaż. Nie wyglądał jak czarodziej, którego poznała kilka lat temu.

- Pomogę tobie –powiedziała, a on zerknął na nią – Przekaże lekarstwo Jace’owi, dzięki czemu pomoże to Alec’owi.

- Mów dalej. – powiedział Magnus.

Wzięła głęboki oddech.

- Musisz jedynie otworzyć portal wieczorem tak, abym mogła się spotkać z Sebastianem. Nie chce żeby ktokolwiek wiedział, gdzie jestem. Zwłaszcza Luke.

Magnus chwilę się zastanowił.

- Czyli mam wysłać cię do niego nikomu nie mówiąc? – kiwnęła głową – Dobrze. Przyjdź do mnie o tej pomoże o której masz się z nim spotkać.

Chciała cos jeszcze powiedzieć, ale do Sali wbiegł zdyszany Simon. W rękach miał wiotkie ciało Isabelle. Jocelyn otwarła usta ze zdziwienia, a Magnus podbiegł do niej.

- Co się stało? – spytał, a potem zobaczył jej nadgarstek. Spojrzał krzywo na Simona.

- Pomóż jej. – mówił przez łzy – Iratze nie dzieła.

Magnus bez słów wziął ją z jego rąk i położył na łóżku, w którym wcześniej przebywał wampir. Kazał im wyjść ze Sali. Jocelyn wzięła Simona za rękę i wyprowadziła. Magnus został sam na sam z dziewczyną i jego mocą.