Długo oczekiwany rozdział!! Tak jak obiecałam.. lepiej się poczułam i od razu zabrałam się za pisanie :)

Rozdział 33

Jocelyn weszła w tłum nocnych łowców w poszukiwanie córki. Za nią pobiegł Luke krzycząc imię Clary. Słyszeli tylko płacz, krzyki i lekkie szepty gdy byli wśród wojowników walcząc w cytadeli. Jedna młodsza dziewczyna chwyciła Jocelyn za rękaw i pociągnęła. Kobieta od razu się obróciła i dostrzegła dziewczynę wzrostu córki, lecz wyglądała na starszą i z pewnością była. Jej oczy były znajome.. bardzo znajome.

- Wiem, gdzie jest Clary. – wyszeptała.

Małżeństwo podążyło za dziewczyną za ciemny budynek Gardu. Przez całą drogę szli w ciszy. Raz za razem Jocelyn obejrzała się za siebie i sprawdzała czy ktoś wie gdzie podążają. Zauważyła Simona obejmującego Isabelle, a zaraz obok nich Roberta trzymającego syna w ramionach. Złapała kontakt wzrokowy ze Simonem i lekko kiwnęła mu głową po czym weszli w ciemną przestrzeń.

- Gdzie ona jest? – spytał zatroskany Luke.

Dziewczyna powoli się odwróciła i jedna pojedyncza łza spłynęła po jej twarzy.

- Wszyscy zginiemy. – oznajmiła – Sebastian chciał Waszą córkę z jej chłopakiem i to co chciał to dostał.

Słowa spowodowały w Jocelyn wiele emocji. Na myśl, że Sebastian ma jej córkę, upadła na kolana i zaczęła się powoli rozpadać na kawałki. Nie płakała. Nie krzyczała. Pękło w niej coś. W środku. Luke podskoczył do swojej ukochanej, objął ją i złożył pocałunek na jej czole oraz skroni. Spojrzał na dziewczynę i dostrzegł w niej coś dziwnego. Jej jedno oko zaczęło zmieniać kolor. Już nie było dziewczynki o pięknych zielonych oczach, lecz czarnych jak smoła. Momentalnie odepchnął Jocelyn i szybkim ruchem wyciągnął miecz z jej pochwy i stanął pomiędzy dziewczynami.

Mała dziewczynka zaczęła się śmiać. Jej zęby nie były jak u człowieka… lecz jak u potwora! Jej ciało zaczęło zmieniać kształt. W całym gardzie rozbrzmiał krzyk Jocelyn.

***

Znajdowałam się w pokoju, w którym nie było okien. Wstałam z łóżka i zaczęłam się rozglądać. Wyglądał jak normalny pokój, lecz czuło się w nim smutno i strasznie. Czarne ściany powodowały gęsią skórkę. Miałam na sobie dalej strój bojowy, lecz bez żadnego uzbrojenia. Zaczęłam rozglądać się po pokoju i dostrzegłam koszyk przy szafie, gdzie była każda broń jaką miałam. Podeszłam do niej i małe sztyleciki włożyłam do butów tam gdzie ich miejsce. Grzebiąc dalej znalazłam swoją stelle. Wzięłam ją i schowałam tak gdzie je miejsce. W tym momencie otwarły się drzwi i do pokoju wszedł Sebastian. Był taki jak widziałam go ostatnio. Uśmiechnięty i pewny siebie. Spojrzał na mnie i zaczął mnie obserwować z ciekawością.

- Z bronią byłoby ci niewygodnie więc wyciągnąłem ją. – powiedział.

Kiwnęłam głową na znak, że zrozumiałam. Obróciłam się i zobaczyłam siebie w lustrze. Mała dziewczyna z rudymi włosami, które wyglądają jak szopa w stroju jak na wojnę. Patrząc na strój przypomniałam sobie wszystko o ostatniej nocy i myśli błądziły ku jednej osobie.

- Gdzie jest Jace? – zapytałam ciut za głośno. – Co z nim?

Sebastian trochę posmutniał.

- Jest tutaj. – powiedział – Chcesz go zobaczyć?

Kiwnęłam głową. Brat wstał i podążyłam za nim. Przeszliśmy przez korytarz, który kojarzyłam, lecz nie potrafiłam powiedzieć skąd. Gdy doszliśmy do szklanych drzwi, zerknęłam przez szybę i dostrzegłam go leżącego na łóżku. Sebastian pchnął drzwi i po chwili staliśmy razem przy niemu. Chwyciłam jego dłoń, lecz nie było żadnej reakcji. Żadnego uścisku.

- Co z nim? – powtórzyłam pytanie.

Wziął głęboki oddech.

- Nie wiemy dokładnie, ale iratze nie działa. – spojrzał na nią – A uwierz próbowaliśmy wiele razy.

Po jej policzku spływały łzy jedna za drugą. Sebastian objął ją tak, aby dalej mogła trzymać się Jace’a.

- Coś wymyślę. – wyszeptał prosto do jej ucha. – Coś wymyślę, Clary. Uratuję go.

***

Simon od razu rozpoznał krzyk i pobiegł w stronę, gdzie ostatnio widział matkę Clary. Usłyszał, że za nim podąża Isabelle oraz parę osób ze stada. Zatrzymał się przed Jocelyn, która dalej siedziała na ziemi. Potem spojrzał przed siebie i zobaczył Luke’a w połowie przemienionego w wilka walczącego z potworem. Nie miał określonego kształtu. Był wielki, czarny, a konsystencja jego ciała przypominała galaretkę. Isabelle od razu wyciągnęła swój bicz i pognała Luke’owi na pomoc. Simon przekazał Mai, aby wzięła stąd Jocelyn i sam pobiegł walczyć. Swoją wampirzą szybkością, wskoczył na demona i wgryzł się w jego ciało. Stwór zawył po czym odrzucił Simona. Słychać było jak krztusi się obślizgłą czarną krwią. Isabelle widząc swojego chłopaka w takim stanie skierowała bicz z tyłu demona i zarzuciła nim. Lina z bicza okręciła się dwukrotnie wokół potwora. Zaczął wyć z bólu, dzięki czemu więcej osób przybyło im na ratunek. Logan zaczął rzucać srebrnymi iskrami w potwora i  na jego galaretowatym ciele zaczęły pojawiać się wypalone dziury. Isabelle w tym momencie pociągnęła bicz i przepołowiła go na pół. Na ziemi znajdował się w kawałkach, ale po chwili zaczęły znikać do innego wymiaru.

- Demon Requen. – powiedział Logan – Nie powinien się przedostać ze swojego wymiaru tutaj.

Podbiegła do niego Maryse i chwyciła za ramię. Isabelle spojrzała na matkę i czarodzieja, a na jej twarzy pokazał się grymas. Odwróciła się i pobiegła do Simona. Dalej plus zatrutą krwią. Razem z Luke’em wzięli go skrzydła szpitalnego. Maryse podeszła do Jocelyn.

- Mamy wiadomość od Sebastiana. – powiedziała – Skierowana jest do ciebie i reszty.